(TERSYÜZ ÖYKÜLER, NO.1)
Uyandım. Susamıştım. Boğazım
tahta gibiydi. Dilim damağıma yapışıyordu. Yatak başlığının sağındaki düğmeye
bastım, sarı ışık odayı aydınlattı. Küçük buzdolabını açtım. İçi boştu. Banyoya
geçtim. Çeşmeyi açtım. Su akmadı. Parlak kolu birkaç kez indirip kaldırdım. Suların
kesik olduğundan emin olma ritüeline uyup çeşme deliğine birkaç kez vurdum. Damla
su yoktu.
Yatağa döndüm.
Resepsiyonu aradım. Çalma sesi uzadıkça uzadı. Açan olmadı. Bir daha denedim.
Sonuç değişmedi. Alt tarafı su isteyecektim. Sinirlendim. Ahizeyi sertçe kapadım.
Bakışlarımı yere
çivileyip ne yapabileceğimi düşündüm. Tekrar uyumak en iyisiydi. Yorganın içine
girip ışığı kapadım. Ağzım çöl kumuyla doluydu sanki. Yutkunmak bile güçleşmişti.
Sağa döndüm, sola döndüm, sırt üstü yattım. Sağa döndüm, sola döndüm, sırt üstü yattım. Serbest düşüş, kütük, asker,
denizyıldızı, hasret çekme, cenin pozisyonlarını sırayla denedim. Yorulunca
uykum geldi. Uyku ile uyanıklık arası o garip boyutta, rüya ile gerçeklik arasında,
rüyaya daha yakın, kısa süre sonra rüyada ağzımda sakız vardı. Çiğnedikçe
büyüyor, büyüdükçe yapış yapış oluyordu. Tükürmek istedim. Tüküremedim. Çaresizce
çiğnemeyi sürdürdüm. Sakız öylesine büyüdü ki neredeyse ağzımın içini doldurdu.
Soluk alıp verişim güçleşti. Dilimle dışarı ittim, olmadı. Çenem basınçtan
kopacaktı sanki. Bağırmak istedim, bağıramadım. Korkudan delirecektim. Can
havliyle parmaklarımı ağzıma soktum. Sakız ellerime yapıştı, çektikçe ip gibi
uzadı. Ardı arkası kesilmiyordu. Ağzımdan dışarıya beyaz macun akıyordu.
Kusuyormuşçasına kasılıp titredim.
Gözümü açtığımda dilimi
damağıma değdirip değdirip çekiyordum. Şak şuk sesleri kulağımı gıcıklıyordu. Boğazım
kuruluktan acıyordu. Dilim çaresizce dudaklarımda gezindi, bir şey bulamayınca umutsuzca
içeri girdi.
Sinirlendim. Üzerimdeki
yorganı yırtar gibi çekip attım. Işığı açtım. Emin olmak için buzdolabına bir daha göz
attım. Çeşmeleri kontrol ettim. Resepsiyona telefon ettim. Sonuç değişmedi.
Aşağıya inmeye karar
verdim. Belki ortalıkta dolaşan bir görevliye denk gelirdim. Olmazsa restorana
bakardım. Otelden çıkıp sokak sokak market aramaya bile razıydım. Bir şişe su
için cüzdanımı boşaltabilirdim.
Giyinip odadan çıktım. Ters T biçimli bir koridordaydım. T’nin sol ucundaki oda
benimkiydi. Yürüyüp koridorun uzun ana bölümüne geçtiğim sırada gördüğüm şey soluğumu
kesti. Başıma yıldırım düştü, gözlerimden elektrik fışkırdı sanki. Bedenim
sımsıcak bir yataktan kalkıp buz gibi bir göle dalarcasına titredi. Tam karşımda bir
kadın, tavandan baş aşağı asılıydı.
Kupkuru ağzım açık
kalmıştı. Korku ve şaşkınlıktan delicesine çarpan kalbimin damarlarıma
pompaladığı sıcak kan, buz kesmiş bedenimi çözmeye yetmiyordu. Aklımı mı
kaçırıyordum? Uçuk kaçık bir rüya mı görüyordum? Sakızlı rüyadan uyanmamış
mıydım yoksa? Rüyamda rüyadan uyandığımı mı görmüştüm? Uyanıktım da sanrı mıydı
bu karşımdaki manzara?
Kendime hakim olup
olayın ayrıntılarına odaklanmaya çalıştım. Üç beş metre ötemde tavanda ters duran bir
kadın vardı. Konuşmadan, hareket etmeden duran ve gayet doğal bir
bakışla beni izleyen bir kadın. Şaşkınlığımı baskılayıp dikkatimi daha da yoğunlaştırınca can alıcı ayrıntıyı yakaladım. Ayaklarından bir ip ya da zincirle baş aşağı asılmış değildi.
Saçları… Uzun saçları aşağı sarkmıyordu. Yapıştırılmış gibi omuzlarındaydı.
İnanılır gibi değildi. Kadının böyle rahat durabilmesinin tek bir açıklaması
vardı. Bastığı yer benim için tavan, onun için zemindi. Çift yerçekimli bir ortamdaydık sanki.
Koridorun arkası dalgalanarak
uzayıp gidiyordu gözümde. Gözlerimi kırpıştırdım. Oda kapılarını algıladım
ilkin. Bazılarının numaraları tersti. Kapı kolları da tersti; kimisinde sağda,
kimisinde soldaydı. Koridoru yuvarlak duvar lambaları aydınlatıyordu. Lambalar her iki düzlemin de orta noktasına denk geliyordu.
Başım dönmeye, midem
bulanmaya, burun deliklerim titremeye başladı. Karnım yumruk yemiş gibi kasıldı.
Dişlerimi sıktım. Yakıcı bir şeyler midemden yükselip boğazıma ulaştı. Kurumuş boğazımı
yakıp geçti. Duvara tutundum. Körkütük sarhoşmuşum gibi sarsılıyordum. Sırtımı
duvara dönüp yasladım. Sürtüne sürtüne yere çöktüm. Dizlerimi karnıma çektim,
iki büklüm oldum. Kulaklarım acıyarak uğulduyordu. Başımı eğip kollarımın
arasına siper ettim. Gözlerimi sıkı sıkı kapadım. Hiçbir şey görmek
istemiyordum. Titremeye başlamıştım ki tavandan üzerime o cümleler döküldü.
“İyi misiniz? Bir
bardak su ister misiniz?”
Su lafını duyar duymaz hücrelerim
ışık hızıyla uyandı. Kan kokusu almış vampir gibi irkilip başımı hızla yukarı kaldırdım.
Tepeden sarkan kadın yakınıma kadar gelmiş, merhamet dolu gülümseyen gözlerle
bana bakıyordu. Susuzluğum öylesine artmıştı ki içinde bulunduğum akıl almaz
durumu bir an umursamadım. Tepeye bakıp konuştum.
“E… Evet, istiyorum…”
Kadın gülümsedi, en
yakındaki ters kapıya yöneldi, odaya girdi. Koridoru sessizlik bastı. Bir
anlığına tüm bu garipliklerin çöllerdeki gibi aşırı sıcağın ve susuzluğun yol açtığı bir serap olduğunu düşündüm. Gözümü kapayıp açacaktım, her şey düzelecekti. Kadın o
odadan çıkmayacaktı. Bir kadın yoktu. Ama ama… Olmalıydı. Mutlaka çıkmalıydı. Çabucak
dönmeliydi. Su getirmeliydi bana. Su!
Kadın odadan çıktı. Bir
elinde su dolu bir sürahi, diğerinde ışıl ışıl parlayan bir bardak vardı.
Gözlerim parladı. Ayağa kalktım. Kadın bardağı suyla doldurdu. Elime nasıl alacağımı
düşündüm o an. Ters bardaktan nasıl su içebilirdim ki? Gözlerimde yanıp tutuşan
soruyu anlamışçasına açıkladı.
“Elden ele
geçirdiğimizde bardak senin düzlemine geçecek. Ben bırakacağım, sen de eline
alır almaz bardağı hızla ters çevirmelisin.”
Saçma görünse de elimi yukarıya
uzattım. O an su dışında hiçbir şeyin önemi yoktu. Su içebilmek için gerekirse tavana
zıplayıp maymun gibi baş aşağı sallanmaya, bağırıp çağırıp el çırpmaya razıydım.
Elimi uzattım, elini
uzattı. Bardağa dokundum. İçi su dolu ters bir bardağa dokunmak akıl alır gibi
değildi. Aklımın bir şey almasına gerek yoktu, midem su alsın yeterdi. Bardağı kavradım.
İkimizin de eli bardaktaydı. “Hazır ol, bırakıyorum.” dedi. Parmaklarını yavaş
yavaş açtı. Temas kesildiği anda bardağı hızla çevirip düzelttim.
İster istemez suyun bir kısmı yere döküldü. Yine de yarısından çoğunu kurtarmayı
başarmıştım.
Kana kana içtim suyu.
Sonra bir tane daha, bir tane daha… Sonunda sürahiyi alıp kafama diktim.
Susuzluğum geçer geçmez dudaklarımda uyuşma hissettim, sonra yüzümde, sonra
başımın tamamında. Bedenim gevşedikçe gevşiyordu. Yumuşak bir yatağın içine
çekiliyordum sanki. Sarhoşluğa benzer bir duyguydu.
Öfkeyle kadının yüzüne
baktım. “Bana ne içirdin sen?” demek istedim, diyemedim. Uyuşukluk her yanımı
sarmıştı. Kadın hiçbir şey yokmuş gibi tepeden sarkmaya, sabit gözlerle bakmaya
devam ediyordu.
Olduğum yere çöktüm.
Dayanamayarak yana devrildim. Gözlerim kapanıyordu. Hızla dönen bir lunapark
oyuncağının içindeydim sanki. Merkezkaç etkisindeymişçesine içim dışıma
çekiliyordu. Mekan algımı yitirmek üzereydim. İçimde delicesine dönen bir
şeyler vardı. İçime lunapark kaçmıştı.
Gözümü açtığımda dilimi
damağıma değdirip değdirip çekiyordum. Şak şuk sesleri kulağımı gıcıklıyordu.
Boğazım kuruluktan acıyordu. Dilim çaresizce dudaklarımda gezindi, bir şey
bulamayınca umutsuzca içeri girdi.
Koridordaydım. Duvar
dibinde öylece yatıyordum. Zorlanarak ayağa kalktım. Başım sersemlemişti.
Hafızam parça parça dökülüyordu. Kara bulutların arasından süzülen güneş
ışınlarının yaktığı parçalı aydınlıklar üzerinde duruyor gibiydim. Film şeridi
gibi dönen görüntüler sıralandı gözlerimin perdesinde. Tepeden sarkan kadın, ters
kapılar, su dolu sürahi, bardak… Ne çılgın bir rüyaydı böyle! Koridorda ne işim
vardı? İçkiyi fazla kaçırmıştım sanırım.
Ayağa kalktım. Beni bu
halde kimsenin görmemiş olmasını umarak hızla odama yöneldim. Oda kartını cebimden çıkarıp kapı kolunun üstündeki yuvaya
soktum. Kırmızı ışık yeşile dönmedi. Birkaç kez denedim, sonuç değişmedi.
Sinirlendim. Sağa sola amaçsızca bakınırken koridorun diğer ucundaki ters duran kapıyı
görünce göğsümü hayali bir ok delip geçti. Kalbimde bekleşip duran yarış atları
için kapılar açıldı, atlar delicesine koşmaya başladı. Soluk almayı unuttum bir
an, ciğerlerim kıvranınca hatırladım. Göğsümdeki gümbürtü, derin derin soluk
alıp verişlerim kulaklarımda yankılanıyordu. Bacaklarımı güçsüz birer dal gibi
duyumsuyordum.
Yürüdüm. Ters kapının önünde durdum. Ters duran numarasını içimden seslendirdim. Elimdeki
karta baktım. Numaralar aynıydı. Boğazım yumrulandı. Asitli kusmuğumu yuttum.
Ne kadar süre orada öylece
durduğumu bilmiyordum. Neden sonra ters duran deliğe kartımı soktum.
Kırmızı ışık yeşile döndü, kapı açıldı. Bacaklarım titreye titreye içeri
girdim. Kartı diğer yuvaya soktum. Işıkları açtım. Yatak, komodin, buzdolabı, bavulum, terliklerim, şu bu... Her şey tavandaydı. Tersti.
Koşarak kaçtım odadan, ana koridora döndüğüm anda onu görüp durdum. O! Oydu işte! Kadın, o kadın, bana su veren kadın! Karşımdaydı. Tepeden sarkmıyordu. Benimle aynı düzlemdeydi. Gülümsüyordu.
Bir kapı açıldı sonra,
bir başka kapı daha. Ters kapıların tamamı kapalıydı. Düz kapıların hepsi teker
teker açılıyordu, odalardan sızan ışıklar loş koridora dökülüyordu. Odalardan insanlar çıkıyordu. Deliliğin sınırındaydım. Bir deli için sınırda olmanın ne
anlamı olabilirdi ki? Bir deli için doğru-yanlış, gerçek-sanrı, düz-ters diye
bir fark var mıydı sanki?
İçimde birdenbire parlayan
bir itkiyle karşımdaki kalabalığı
yararak deli gibi koşmaya başladım. Yanlarından geçerken bulanık sabit bakışları
gördüm sadece. Koridorun öbür ucuna doğru ardıma bakmadan koştum. Uca varınca
aniden durdum. Yol bitmişti. Soluk soluğa kalmıştım. Geriye dönüp baktım. Hepsi
de ötede öylece durmuş bana bakıyorlardı.
Başım dönmeye, midem
bulanmaya, burun deliklerim titremeye başladı. Karnım yumruk yemiş gibi
kasıldı. Dişlerimi sıktım. Yakıcı bir şeyler midemden yükselip boğazıma ulaştı.
Kurumuş boğazımı yakıp geçti. Duvara tutundum. Körkütük sarhoşmuşum gibi
sarsılıyordum. Sırtımı duvara dönüp yasladım. Sürtüne sürtüne yere çöktüm.
Dizlerimi karnıma çektim, iki büklüm oldum. Kulaklarım acıyarak uğulduyordu.
Başımı eğip kollarımın arasına siper ettim. Gözlerimi sıkı sıkı kapadım. Hiçbir
şey görmek istemiyordum. Titremeye başlamıştım ki tavandan üzerime o cümleler
döküldü.
“İyi misiniz? Bir
bardak su ister misiniz?”
